رایج‌ترین دوزیستان جهان قورباغه‌ها و وزغ‌ها هستند. نوع بالغ قورباغه‌ها عموما بدون دم هستند، آن‌ها پاهای بلند عقب برای پریدن و زبان بلند چسبناک برای گرفتن طعمه دارند. معمولاَ قورباغه‌ها بدن نرم و مرطوب دارند و در نزدیکی آب‌ها زندگی می‌کنند. اما وزغها پوست خشک و زگیل مانند دارند و عمدتاً روی خشکی زندگی می‌کنند. بعضی از قورباغه‌های مناطق گرم با زندگی روی درختان و بوته‌ها سازگاری پیدا کرده‌اند)قورباغه های درختی). بعضی از گونه‌ها هرگز درختان را ترک نمی‌کنند و حتی روی درختان، تولید مثل می‌کنند. آنها دارای انگشتان بلند و دست و پا هستند که روی آنها صفحه‌های چسبناکی برای گرفتن شاخه‌ها و برگهای نرم وجود دارد. بعضی از داروکها با استفاده از انگشتان پرده دارشان که به عنوان بال پرواز به کار می‌برند، از این درخت به آن درخت می‌پرند. مشخص ترین ویژگی دوزیستان پوست آن ها است که مو یا فلس ندارد و روی پوستشان غده هایی دارند که پوست را نرم و لزج نگه می دارد و به همین دلیل پوست قورباغه ها لیز است. پوست دوزیستان زود رطوبت خود را از دست می دهد به همین دلیل کنار برکه ها، رودخانه ها و آبگیرها زندگی می کنند. قورباغه ها چون قفسه سینه ندارند نمی توانند شش های خود را از هوا پر و خالی کنند و اینکار را با بالا و پایین بردن زیر دهان و بستن و باز کردن متناوب سوراخ های بینی شان انجام می دهند. فرق وزغ ها با قورباغه ها این است که بدنی گرد و پوستی آبله مانند دارند، قورباغه ها تخم هایشان را به صورت دانه های ژلاتینی و به صورت زنجیری می گذارند اما وزغ ها تخم هایشان را به صورت توده ای ژلاتینی می گذارند. قورباغه ها زمانی که توی تخم هستند دم و آبشش دارند، پس از اینکه از تخم خارج شدند به ترتیب پاهای عقبی و پاهای جلویی بوجود می آید و سپس دم خود را از دست می دهد و شش هایش به کار می افتد و می تواند از آب خارج شود. به مراحلی که طی می شود تا یک تخم ژلاتینی به یک قورباغه کامل تبدیل شود دگردیسی می گویند. قورباغه ها با قورقور کردن محدوده خود را اعلام می کنند. قورباغه ها زبان چسبناکی دارند که بوسیله آن طعمه خود را صید می کنند.